سيستم با تركيب ۵ – ۳ -۲ هرمي, مدل متدو و دانبي

اولين آرايش موفقي كه براي مدتي طولاني نيز ازآن استفاده شد. اين آرايش از دهه۱۸۸۰ در اروپا و بويژه انگلستان كاربرد داشت. به دليل شكل هرمي شكلش به همين نام شناخته شد و در دهه ۱۸۹۰ آرايش استاندارد در انگلستان بود و از آنجا به تمام دنيا گسترش يافت . حتي با ايجاد تنوع هايي بعضي از تيم هاي طراز اول دهه ۱۹۴۰ ازآن استفاده مي كردند.

در اين سيستم دو دفاع ( به صورت خطي) وظايف دفاعي را به انجام رسانده و به ساير بازيكنان پوشش مي دهند. در خط جلوتر سه هافك دفاعي قرار دارند كه به ترتيب در هافك دفاعي مركزي, چپ و راست قرار مي گيرند. و در خط جلوتر ۵ بازيكن بازي مي كنند كه شامل دو بال چپ و راست, يك هافك هجومي (مهاج دوم), يك هافك مياني هجومي(هافك مركزي) و سرانجام مهاجم مركزي قرار دارند. . هافبك مركزي دفاعي و هجومي در اين سيستم نقش كليدي براي طراحي حمله و يا يارگيري مهاجمين ايفا مي كنند. بنابراين تيمي كه از اين سيستم استفاده مي كند قطعاً از دو هافك مركزي بهره مند است كه يكي قابليت دفاعي بالاتري داشته و بازي را مديريت مي كند. بعبارت ديگر اين بازيكن بايد بتواند خوب درگير شود. خوب حفظ توپ كند . خوب طراحي كند, بچرخد و جناح بازي را با پاس هاي بلند و كوتاه عوض كند. هافك ديگر اين تيم كه هافك مركزي هجومي است بايد يك طراح حمله باهوش بوده و تكنيكي باشد. همچنين اين بازيكن بايد توان ارسال پاس هاي عمقي را داشته باشد و بتواند در شلوغي ها سريع تصميم گيري كند.
هنگام استفاده از اين آرايش اين برا ي اولين بار بود كه توازني مناسب بين دفاع و حمله بر قرار بود. هنگام دفاع كردن مدافعين پوششي مراقب بال هاي كناري تيم مهاجم بوده و هافبك ها نيز مراقب مهاجمين بودند
نهايتا اين يكي از آرايش هايي بود كه بعد ها باعث شماره گذاري پيراهن بازيكنان گرديد.
مدل مدرسه دانبي:
مدل مدرسه دانبي آرايش متنوعي از آرايش ” ۵ – ۳ – ۲ ” است كه در سال هاي ۱۹۲۰ توسط بازيكنان مجارستان – اتريش و جمهوري چك بازي شد. روز هاي اوج اتريشي ها در سال هاي ۱۹۳۰ با اين سيسم همراه بود. اساس اين آ رايش روي پاسكاري كوتاه و مهارت هاي فردي تكيه دارد.

مدل متدو:
اين مدل توسط ” ويتوريو پوزو ” مربي فوتبال ايتاليا در دهه ۱۹۳۰ ابداع شد. اصولا اين مدل از مدل ” مدرسه دانبي ” استخراج شده بود.
اساس آن آرايش ” ۵ – ۳ – ۲ ” بود . “پوزو ” متوجه شد كه هافبك ها براي برتري در ميانه ميدان نياز به پشتيباني بهتري دارند. به همين منظور با قرار دادن ۲ مهاجم جلوي هافبك ها يك آرايش ۳ – ۲ – ۳ – ۲ ايجاد نمود. اين فرم داراي استحكام دفاعي بيشتري نسبت به وضعيت قبلي بود و باعث به وجو آمدن ضد حمله هاي موثر تري مي شد. تيم ملي فوتبال ايتاليا با استفاده از اين سيستم در سال هاي ۱۹۳۴ و ۱۹۳۸ به طور متوالي برنده جام جهاني شد.

پايگاه خبري باشگاه فرهنگي ورزشي گازال جناح